Αναθυμίζοντας του 300

Θυμάμαι όταν ξεκίνησε η ταινία “300”, που αναφέρεται στην μάχη των Θερμοπυλών μέσα απο μια διαφορετική εικαστική και όχι ιστορική σκοπιά , να προβάλλεται στους κινηματογράφους, οι γνώμες του κόσμου είχαν χωριστεί στα δύο. Πλήρη απαξίωση, ανυπέρβλητη τέχνη. Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στην μέση.

Πρόσφατα, μου δόθηκε η ευκαιρία να την ξαναδώ μέσα απο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό και να αναφωνήσω με περίσσια βεβαιότητα οτι λίγες ξένες ταινίες για την Ελλάδα έχουν αιχμαλωτίσει τον ξεπεσμό του πολιτισμού μας με τόση ακρίβεια.

Εξηγούμαι αμέσως. Στην ταινία ο Ξέρξης επιτίθεται με έναν ασύλληπτα μεγάλο σε όγκο στρατό απο σκλάβους και βρίσκεται αντιμέτωπος με ολίγους ελεύθερους, ευτυχισμένους, Σπαρτιάτες που αντιστέκονται χωρίς την έγκριση της πολιτικής εξουσίας. Παρουσιάζει τον άρχοντα του κοινωνικού μεσαίωνα να κερδίζει την υποταγή “φίλων” ικανοποιώντας όνειρα που δεν τους ανήκουν, ενώ λίγοι Σπαρτιάτες να διώχνουν και τους ελάχιστους οταν δεν μπορούν προσφέρουν στον γενικό καλό.

Βλέπω σήμερα, την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών ,υποταγμένους στη μετριότητας τους να κυνηγούν ξένα όνειρα στην αγκαλιά φιλόδοξων εγωκεντρικών εραστών της εξουσίας θυσιάζοντας το μεγαλείο του πεπρωμένου τους. Σταματήσαμε να είμαστε Ελεύθεροι..

Έβλεπες στην ταινία τους Έλληνες πολιτικούς να σχίζουν τα ιμάτια τους με σκοπό να επιβάλλουν την αδράνεια ώστε να αποφύγουν την ένοπλη σύγκρουση στον βωμό της διατήρησης των κεκτημένων και λίγους ελεύθερους, ευτυχισμένους, να βροντοφωνάζουν οτι Ελευθερία είναι το αγαθό της επιλογής και όχι η εξασφάλιση της ιδιοκτησία μας.

Βλέπω σήμερα, αδύναμο, τον πολίτη να αποφεύγει τις συγκρούσεις προσπαθώντας να διατηρήσει όσο γίνεται περισσότερα απο αυτά που με τόσο κόπο κατάκτησε τόσα χρόνια, αδίκως ή δικαίως. Καταλήγει όμως να παρακολουθεί ανήμπορος και το χειρότερο μίζερος, να χάνει λίγο λίγο όλο και περισσότερα. Βαλτώσαμε. Σταματήσαμε να διεκδικούμε.

Η ταινία παρουσιάζει μια μεγάλη αυτοκρατορία ερασιτεχνών να κλυδωνίζεται απο μία χούφτα έμπειρων στρατιωτών που με την θυσία τους συνέβαλαν στην ενότητα και ξεσηκωμό πολλών ελεύθερων και ευτυχισμένων Ελλήνων.

Βλέπω σήμερα μια χούφτα έμπειρων τεχνοκρατών να ελέγχουν μια γενιά αδιάφορων Ελλήνων. Σήμερα δεν έχουμε ενότητα. Σταματήσαμε να είμαστε Έθνος.

Τελειώνοντας η ταινία, επισημαίνει την υπέρτατη τιμή για εκείνη την εποχή μέσα σε μία φράση. “Να μας θυμούνται”. Έτσι η ιστορία μετατρέπεται σε όχημα για ένα καλύτερο μέλλον.

Σήμερα διδασκόμαστε οτι μέσα σε 180 χρόνια ελεύθερης Ελλάδας είναι η τέταρτη φορά που πτωχεύουμε. Τα όνειρα του μέλλοντος μας είναι αλυσοδεμένα στους «εφιάλτες» του παρελθόντος. Σταματήσαμε να δημιουργούμε.

Πέφτοντας οι τίτλοι της ταινίας με εμφανή ιστορική ανακρίβεια αλλά σχεδόν αναμφισβήτητη κοινωνική ταύτιση, με βρίσκουν να ονειροπολώ τον ερχομό έστω και λίγων ελεύθερων και ικανών Ελλήνων που με την θυσία τους θα συμβάλλουν στην έναρξη του αγώνα για την απομάκρυνση του μεσαίωνα που έφερε......

Μια στιγμή! Ποιος είναι ο εχθρός?... Τέλος πάντων, μπορεί η κοινωνία μας να έχει χάσει την ελευθερία της, την ευτυχία της, αλλά όπως λέει και ο Ουίλιαμ Μπλέϊκ, Άγγλος ποιητής, “όταν σκεφτόμαστε κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει τότε οδεύουμε σταθερά προς την τρέλα”.

Το θέμα λοιπόν είναι τι κάνουμε τώρα και οχι τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει. Ο σχεδιασμός του μέλλοντος είναι άραγε κάτι πέρα των δυνατοτήτων μας? Για εκείνους τους 300 σίγουρα δεν ήταν και επιβάλλεται να μην ξεχαστούν ποτέ.

Ο Εθελοντισμός ΜΟΥ

Εδώ και πολλές μέρες προσπαθώ με πείσμα ,να αντιληφθώ τις αιτίες που οδήγησαν τον κοινωνικό ιστό της χώρας μας, στην παταγώδη αποτυχία διαφύλαξης της αξιοπρέπειας μας ως Έθνος. Την απάντηση ήρθε να μου δώσει ένα περιστατικό σε μια όμορφη επαρχιακή πόλη. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη στην Ελλάδα.

Εθελοντισμός. Τι είναι ο Εθελοντισμός? Θα έλεγα μια ανάγκη. Ανάγκη του σημερινού πολίτη να αποδείξει οτι μπορεί κάτι καλύτερο. Οτι αξίζει κάτι καλύτερο. Πώς όμως καταλήξαμε η ατομική παρέμβαση, για την προώθηση και την διασφάλιση του κοινωνικού συμφέροντος να αποτελεί εθελοντική εργασία μερικών συμπολιτών μας και όχι υποχρέωση όλων μας?

Η Ιστορία μας ξεκινάει ένα όμορφο πρωινό όπου ενημερώθηκα οτι γίνεται μια προσπάθεια απο κάποιους συναδέλφους ιατρούς να δημιουργήσουν ένα χώρο όπου θα εξυπηρετούν με εθελοντική εργασία κάποιους συμπολίτες μας , ανασφάλιστους, σε θέματα υγείας. Η αντίδραση μου ήταν άμεση. Μια όμορφη λοιπόν προσπάθεια ξεκίνησε.

Μία απο τις βασικότερες προϋποθέσεις λειτουργίας ενός ιατρείου είναι ο χώρος. Σε αυτό το θέμα σταθήκαμε τυχεροί με την προσφορά ενός συμπολίτη μας, ο οποίος έδωσε έναν χώρο δικό του, αφιλοκερδώς, για την εξυπηρέτηση του σκοπού μας.

Στην αρχή, πολλοί, θεώρησαν οτι δικαίωμα στην υγεία έχουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα της οικονομικής τους κατάστασης ή εθνικής τους προέλευσης. Όμως ξαφνικά, ένα εξίσου όμορφο πρωινό, το σύνολο των εθελοντών εγκατέλειψε την βοήθεια για την οργάνωση του ιατρείου. Η απορία μου ήταν μεγάλη. Η εξήγηση τους, παγώνει το αίμα κάθε ανθρώπου που διεκδικεί μια καλύτερη μέρα μέσα σε μια κοινωνία που τον έχει εγκαταλείψει. Πολιτική! Αυτή ήταν η αιτία. Βλέπετε ο εθελοντής που μας χάρισε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια σπίθα ελπίδας για πολλούς άπορους συμπολίτες μας, άνηκε σε κάποια κομματική παράταξη. Έτσι, στον βωμό του πιθανού ατομικού πολιτικού κέρδους, παραγκωνίστηκαν τα οφέλη της εθελοντικής προσφοράς, δηλαδή η διαφύλαξη της υγείας των ανασφάλιστων συμπολιτών μας.

Με τι λόγια να εξηγήσεις σε κάποιον ότι το προσωπικό όφελος, απο μια εθελοντική πράξη προς το κοινωνικό σύνολο, μειώνει τον άνθρωπο και όχι την αξία της πράξης του. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκαν και κόμματα με επίσημες ανακοινώσεις σε τοπικές εφημερίδες όπου παρότρυναν, απίστευτο και όμως γνήσια Ελληνικό, τους πολίτες να μην συμμετέχουν σε αυτην την προσπάθεια.

Οι βασικές αρχές της λογικής του παραλόγου είναι δύο:

1.Απο την πλευρά της πολιτικής βούλησης, τονίζεται οτι ο εθελοντισμός παρέχει άλλοθι στους πολιτικούς μπαλώνοντας με ημιτελής πράξεις τις αδυναμίες και τα κενά του πολιτικού συστήματος.

2.Απο την πλευρά των εθελοντών, θεωρούν οτι καμία εργασία δεν πρέπει να μένει απλήρωτη όπως ο εθελοντισμός, που στο σύνολο του είναι αφιλοκερδής.

Ακούγονται πολύ πειστικές αυτές οι θεωρίες ωσότου αντιληφθείς τι λείπει. Η πλευρά των ανασφάλιστων. Μέχρι να μπορέσει το κράτος να πάρει τα αναγκαία μέτρα ,που χρόνια αναβάλουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας, θα μπορεί ο ανασφάλιστος να παραμείνει υγιής? Όταν αρνούμαστε την ελάχιστη προσφορά στο βωμό, μιας ανύπαρκτης καλύτερης λύσης, τότε αυτό αντικειμενικά είναι έγκλημα.

Δεν μπορώ, σύμφωνα με τον όρκο μου ως πολίτης και μετά ως Ιατρός να αρνηθώ την παροχή υγειονομικών υπηρεσιών σε κάποιον ασθενή γιατί δικαιούται κάτι καλύτερο το όποιο όμως, δεν το έχει ως επιλογή. Αυτό ψυχιατρικά ορίζεται ως παράλογο. Και ενώ πιστεύεις οτι έχεις γνωρίσει το μέγιστο βαθμό έκφρασης του παραλόγου, έρχεται μια συμπληρωματική είδηση που σε τοποθετεί στο κατώφλι της τρέλας αναζητώντας την θεραπεία μέσα σε μία εφιαλτική πραγματικότητα ή καλύτερα μέσα σε έναν πραγματικό εφιάλτη.

Ο Ιατρικός σύλλογος της Περιοχής αρνείται να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια γιατί έχει σκοπό να δημιουργήσει ένα παρόμοιο εγχείρημα! Με λίγα λόγια κάποιος σου προσφέρει μια συνεργασία για μια δουλειά και εσύ την απορρίπτεις γιατί έχεις σκοπό να ασχοληθείς με...μια παρόμοια εργασία προφανώς....μόνος σου.

Τέτοιες στιγμές αναρωτιέσαι αν πραγματικά ο άνθρωπος νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του ή χρησιμοποιεί τον συνάνθρωπο του γιατί νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Καταλήγω με το συμπέρασμα ,οτι το πρόβλημα στην σημερινή κοινωνία, έγκειται στην ποιότητα της Παιδείας μας απέναντι στην ευρύτερη έννοια της κοινωνικής μας ευθύνης, προσφοράς και αντίληψης.

Περνώντας λοιπόν μέσα απο σύννεφα αμφιβολιών, υπόγεια ρεύματα ανωνυμίας, και πυροτεχνήματα αυτοπροβολής προσπάθησα να συμπεριλάβω όλη την αλήθεια για την αποτυχία της γενιάς μας σε μια πρόταση. Και κατέληξα στην εξής φράση: Ο,τι μας κάνει να αγωνιζόμαστε, να διεκδικούμαι,να θυσιαζόμαστε είναι ό,τι θρέφει τον εγωισμό μας.

Ξέρω οτι δεν Ξέρω

-Είναι άξιο απορίας πώς όλοι γνωρίζουμε τους κλέφτες, αλλά κανένας δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το μερίδιο ευθύνης του για την έμμεση , βλέπε απάθεια, αλλά και την άμεση συμμετοχή του στην πτώχευση της χώρας.
-Είμαστε σαν τους ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ, ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ, παππού
-Το κακό παιδί μου είναι οτι εμείς ως πρωτοπόροι Έλληνες προσθέσαμε και το ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΩ.

Φταίει....φταίει η πεταλούδα

-Τελικά παππού τα φάγαμε όλοι μαζί?
-Όλοι σίγουρα δεν τα φάγαμε άλλα όλοι θα τρώγαμε αν μας δινόταν η ευκαιρία.
-Αρα όλοι φταίμε που πτωχεύσαμε!
-Ιδιοφυής είναι αυτός που προλαμβάνει το πρόβλημα, δεν μπορείς να μας κατηγορήσεις που δεν είμαστε ιδιοφυείς άνθρωποι, ούτε μπορείς να μας κατηγορήσεις που δεν είμαστε έξυπνοι αρκετά να διορθώσουμε την κατάσταση, αλλά σίγουρα μπορείς να μας κατηγορήσεις οτι αφήσαμε να δημιουργηθεί το πρόβλημα.

Όλοι κρύβουμε έναν Πάγκαλο.

-Παππού έμαθες τί είπε ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ μετά την ήττα απο τον Ολυμπιακό με 6-0?
-Είχε κουράγιο να μιλήσει?
-Ναι ...είπε...ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!!!