Μένουμε Ελλάδα.

Όταν όλα πάνε καλά στη ζωή σου τότε κάτι δεν έχεις αντιληφθεί σωστά.
-Παππού δεν θα πάτε θάλασσα το σαββατοκύριακο?
-Δεν έχω βενζίνη.
-Μπορείς να γεμίσεις αν θέλεις σε κάποιο βενζινάδικο, αυτό κάνουν τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι.
-Δεν έχει βενζίνη, δεν υπάρχει, τα πρατήρια είναι κλειστά, τα φορτηγά δημόσιας χρήσης απεργούν, δεν εφοδιάζουν την αγορά με βενζίνη και εμποδίζουν τους ιδιώτες να γεμίσουν και αυτοί.
-Δηλαδή μένουμε Ελλάδα.
-Μένουμε σπίτι μας.
-Ωραία, ούτε αυτοκίνητα στον δρόμο, ούτε καυσαέρια στην πόλη, ούτε δυνατότητα να πάμε στην δουλειά, ούτε άγχος για το πού θα πάμε διακοπές. Λες να είμαστε τυχεροί και να κρατήσει όλο το καλοκαίρι?
-Εγγονέ, δεν είναι αστείο. Κάποιοι ζουν από τον τουρισμό. Ξέρεις ότι όλοι στην Ευρώπη γελάνε μαζί μας?
-Κακό είναι να διασκεδάζεις τον κόσμο?
-Κακό είναι να προγραμματίζουν την ζωή σου οι πράξεις των άλλων.
-Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει άλλα αυτό ισχύει τα τελευταία ,δεν θυμάμαι πόσα, εκατομμύρια χρόνια. Όλη μας η ζωή ρυθμίζεται από τις πράξεις των άλλων.
-Εννοώ, ότι δεν αντέχω πλέον την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου.
-Δεν είναι αντιδημοκρατική καταπάτηση. Ο οδηγός που απεργεί απαιτεί να εφαρμοστούν οι νόμοι για την διατήρηση των δικών του δικαιωμάτων. Απλώς ο δρόμος προς την δικαίωση περνά από την αυλή του σπιτιού σου.
-Και αυτό είναι δίκαιο?
-Λέγετε παράπλευρη απώλεια.
-Και αν ξεσηκωθώ και καταπατήσω την δικιά του αυλή?
-Αυτό θα ήταν μια κίνηση που αξίζει να καταγραφεί στην ιστορία την νεότερης ελληνικής ιστορίας. Το θέμα είναι τι αποτέλεσμα θα είχε εκτός από τον εμφύλιο που θα ξεσπούσε με θεατές τους κύριους υπαίτιους της εξέγερσης.
-Πώς καταντήσαμε λοχία. Φτάσαμε να παρακαλάμε να τηρηθούν οι νόμοι. Αυτό δεν είναι κατάντια είναι ξεπεσμός.
-Είναι όμως ο προσωπικός μας ξεπεσμός. Έργο ζωής. Έργο γενεών. Η κληρονομιά μας.
-Η δικιά σου γενιά τα βλέπει όλα αστεία και έτσι καταντήσαμε οι κλόουν της Ευρώπης.
-Ο κόσμος δεν γελάει με τον κλόουν αλλά με τις πράξεις του και αυτές αφορούν την δική σου γενιά.
-Τότε να τα αλλάξετε. Δώστε το στίγμα σας.
-Το δίνουμε… αδιαφορούμε.
-Μπράβο, αυτό αν δεν είναι τρόπος να τιμωρείς κάποιον. Αδιαφορία προς τον ψεύτη, τον κλέφτη , τον τρομοκράτη, το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Τώρα καταλαβαίνω γιατί η κοινωνίας μας γερνάει… όπως και εμείς… δεν υπάρχει νέα γενιά, σας διώξαμε από το ίδιο σας το σπίτι, από το ίδιο σας το μέλλον. Δεν ζείτε, απλώς επιβιώνετε και το καλύτερο είναι ότι το θεωρείτε επιλογή σας. Αυτό είναι η σημαντικότερη τρομοκρατική πράξη της εποχής μας . Θεέ μου πόσο καταθλιπτικό είναι να γερνάς σε μια κοινωνία χωρίς την πινελιά των νέων αλλά πόσο εγκληματικό είναι να μεγαλώνεις σε μια κοινωνία που δεν συμμετέχεις.

Σιωπή ,σκέψεις ,αδιαφορία. Άλλα 5 λεπτά για το ..πουθενά.

Ο απρόσμενος επισκέπτης..ο φόβος.

Όταν ο φόβος σε οδηγεί στην αναζήτηση της αλήθειας αυτό ονομάζεται αφύπνιση.
Όταν ο φόβος σε οδηγεί σε παραποίηση της πραγματικότητας αυτό ονομάζεται πανικός.
-Παππού άκουσες , ο πρώτος φόνος δημοσιογράφου από τρομοκράτες.
-Και οι τρομοκράτες σε παρακμή.
-Γιατί το λες αυτό?
-Αν αποφάσισαν να στείλουν μήνυμα στην εξουσία για ένα καλύτερο μέλλον σκοτώνοντας δημοσιογράφο σημαίνει ότι έχουν ξεμείνει από ελπίδα.
- Οι τρομοκράτες σε ύφεση λοιπόν. Πώς μπορείς να σκοτώνεις έναν άνθρωπο ελπίζοντας ότι θα αλλάξει κάτι. Ο φόβος σε αλλάζει?
-Θυμάσαι τι σου έχω πει ?
-Ναι παππού, ο φόβος δεν σε αλλάζει αλλά σε κάνει πιο προσεχτικό.
-Άρα οι τρομοκράτες ή δεν έχουν καταλάβει την πραγματικότητα, 35 χρόνια τρομοκρατία και η χώρα πτώχευσε, ή ο σκοπός τους δεν είναι το καλύτερο μέλλον αλλά..
-μια προσωπική ικανοποίηση στο παρόν?
-Μπορεί, δεν ξέρω.
-Αυτό δεν είναι τρομοκρατία παππού ,είναι έγκλημα.
-Η τρομοκρατία είναι έγκλημα ,απλώς ιδεολογικά διαφωνείς με το κεφάλαιο και πρακτικά πολεμάς την άδικη διαχείριση του κεφαλαίου από την πλουτοκρατία, μακριά και έξω από τους νόμους του κράτους.
-Αυτό που είδαμε δεν έχει καμία σχέση με ιδεολογία.
-Εξαρτάται. Είδες την στάση των δημοσιογράφων, μέσα στην γενική κατακραυγή υπάρχουν και ψίθυροι για δικαιολογημένη επιλογή του συγκεκριμένου δημοσιογράφου.
-Συνήγοροι των τρομοκρατών?
-Όχι, φοβισμένοι πολίτες που ξαφνικά ένιωσαν ότι δεν είναι στο απυρόβλητο.
-Τώρα ξέρουν πως νιώθει ο κόσμος όταν δεν έχει τον χώρο και τον χρόνο να υπερασπιστεί τον εαυτό του από ανώνυμες φήμες και όχι επώνυμα γεγονότα.
-Τώρα ξέρουν, ότι υπάρχουν κάποιοι νέοι που δεν αφιερώνουν τον αγώνα τους σε ιδεολογικά φυλλάδια και σε κυνήγι μαγισσών, αλλά επιδιώκουν την απονομή μιας αρρωστημένης υποκειμενικής δικαιοσύνης και όχι με απώτερο σκοπό ένα καλύτερο μέλλον.
-Ακούγετε τρομερό να ξέρεις ότι δεν μπορείς να φυλαχτείς.
-Είναι. Βέβαια τότε, εγγονέ, ενεργοποιείτε το ένστικτο της επιβίωσης ,που θα κάνει ότι είναι δυνατόν να σε καθησυχάσει.
-Ακόμα και παραποιώντας την πραγματικότητα?
-Κυρίως με αυτόν τον τρόπο. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν ανήκεις στην κατηγορία αυτών των συμπολιτών –συναδέλφων-στόχων.
-Όπως κάνουμε όλοι οι έλληνες όταν σκοτώνονται μόνο αστυνομικοί ή πολιτικοί, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι δεν είναι δικοί μας και ηρεμούμε.
-Λέγετε… ελπίδα. Αυτή πεθαίνει τελευταία.
-Όχι παππού, λέγετε δειλία και αυτή σκοτώνει την ελπίδα πολύ πριν τους τρομοκράτες.

Αυτή η φίλη η… Κατάθλιψη.

Πώς ξέρεις ότι η λύπη σου είναι στα επίπεδα της κατάθλιψης? Δεν απαντάς ούτε στις ερωτήσεις που θέτεις στον εαυτό σου.
Η ησυχία ήταν ψεύτικη, επιστημονικά φανταστική, ενώ πραγματικά ο θόρυβος της καθημερινότητας έκανε το συνηθισμένο πάρτι του γύρω μας , βάζοντας μας σε ένα χορό που ούτε να παρακολουθήσουμε θέλουμε πλέον. Κάθεσαι αναπαυτικά αφημένος στα χέρια της μοίρας που καθορίζεται από τις πράξεις των άλλων και αναρωτιέσαι πως μπορείς να ξεκινήσεις ένα δικό σου χορό, μια δική σου ζωή, επιλέγοντας τους κανόνες που εσύ θέλεις και όπως λέει και ο καθημερινός κόσμος ,.. και αγαπάς.
Αργά η γρήγορα όμως όλοι μας κάνουμε την ίδια διαπίστωση. Όσο θέλουμε και προσπαθούμε να ζήσουμε μόνοι μας , αυτό ισοδυναμεί με αναγκαστική κατάργηση της συμβίωσης ως έννοια και κατά επέκταση αποσύνθεση της κοινωνίας και των κανόνων. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιήσουμε κανένα από τα απατηλά προσωπικά μας όνειρα και στόχους. Ο δρόμος για το όνειρο είναι , λοιπόν , μονόδρομος. Όλοι για έναν και ένας για όλους.
-Παππού πάλι κοιμάσαι, θα χάσεις τις Ειδήσεις.
-Αυτός είναι ο στόχος μου, ή όπως το βλέπω η σωτηρία μου.
-Βαρέθηκες με τα ίδια και τα ίδια?
-Νομίζω ότι έχω περάσει στο επίπεδο της αδιαφορίας. Όμως η αδιαφορία θα έπρεπε να συνοδεύεται και από αναζήτηση για κάτι καλύτερο οπότε διορθώνω και λέω ότι έχω περάσει στο επίπεδο της αντιπάθειας. Όμως και πάλι η αντιπάθεια θα πρέπει να συνοδεύεται από συναίσθημα, εγρήγορση, οπότε, και είναι η τελευταία διόρθωση μου ,νομίζω ότι έχω περάσει στο επίπεδο της…
-Κατάθλιψης παππού. Αυτό είναι που έχεις, κατάθλιψη, δεν αναζητάς κάτι καλύτερο και ούτε νιώθεις κάποιο συναίσθημα, σωστά?
-Κατάθλιψη? Τι είναι αυτό?
-Και δεν ξέρεις ότι το έχεις, ορίστε η τριάδα της διάγνωσης. Τέλος πάντων, το καλό είναι ότι θεραπεύεται με φάρμακα.
-Και γιατί θέλω να θεραπευτώ?
-Για να αποκτήσεις ενδιαφέρον στη ζωή και να ξαναγίνεις δημιουργικός.
-Παιδί μου στην ηλικία μου η δημιουργικότητα είναι κάτι που θαυμάζεις ως έργο τέχνης κρεμασμένο σε κάποιον τοίχο, ενώ το ενδιαφέρον για την ζωή δεν μπορεί να στο δώσει κανένα φάρμακο αφού η ίδια η ζωή σε οδήγησε σε αυτήν την Κυρία,.. πως την είπες.
-Κατάθλιψη.
-Όνομα και αυτό, τρελός νονός την βάφτισε. Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι ως παρέα είναι ιδανική.
-Δεν μπορείς να μείνεις όμως έτσι, πρέπει κάτι να κάνεις.
-Είναι απαραίτητο?
-Ναι, για μένα. Δεν μπορώ να έρχομαι και να είσαι έτσι αμέτοχος απέναντι στην καθημερινότητα. Έχω ανάγκη την άποψη σου, τις εμπειρίες σου.
-Ορίστε, η άποψη μου είναι να κλείσουμε τα πάντα και να παραμείνουμε κάτω από τον υπέροχο ήλιο μας μέχρι...δεν ξέρω πότε. Όσο για τις εμπειρίες μου να ξέρεις ότι όλοι θέλουν να προχωρούν με τις δικές τους εμπειρίες και αυτό είναι που κάνει την Ιστορία να επαναλαμβάνεται.
-Ωραία, αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται θα καθίσω και εγώ εδώ δίπλα σου και θα …περιμένω…το...τίποτα.
-Μπράβο, το έπιασες το νόημα.
-Παππού ,και αν πεινάσουμε? Ρωτάω γιατί εγώ δεν πρόκειται να σηκωθώ να μαγειρέψω και αν αποκτήσουν όλοι την ίδια στάση ζωής τότε…. εκτός αν και το σώμα υπακούσει και δεν πεινάσει.
-Είναι μια λεπτομέρεια που δεν σκέφτηκα.
-Να λοιπόν που ξεκίνησαν οι πρώτοι κλυδωνισμοί στα θεμέλια της νέας καταθλιπτικής επανάστασης.
-Μη μιλάς, τώρα σκέφτομαι λύσεις.
-Αφού ξεκίνησες να αναζητάς λύσεις κάτσε να σηκωθώ ένα λεπτό.
-Πού πάς?
-Να σου φέρω την εφημερίδα και να πάρω το Laptop για εμένα.
-Ανταρσία!
-Μέχρι να σταματήσει το πνεύμα μας να πεινάει, μέχρι οι ανάγκες μας να υποταγούν στα θέλω μας, μέχρι η φαντασία να αφήσει αυτόν τον μάταιο κόσμο, θα πρέπει να μάθουμε να προσπαθούμε όλοι μαζί για όλους.
-Κατάθλιψη, κατάθλιψη!!
φώναξε ο παππούς όπως όταν αναζητάς βοήθεια απο τον φίλος σου που είναι εκεί κοντά και παρακολουθεί.
-Δεν νομίζω να σε ακούσει παππού.Την σωτηρία σου ως έθνος την κερδίζεις μέσα από την συνεργασία των ανθρώπων και αυτό μας το διδάσκει η ιστορία.
-Μπορώ τουλάχιστον να συνεχίσω να της μιλάω κάπου, κάπου?
-Μέχρι να αλάξουμε στάση ζωής ,αυτό θα γίνετε πολύ συχνότερα από ότι ελπίζεις παππού, πολύ συχνότερα.

“Το νου σας ρεμάλια”

Πρώτη φορά γίνονται τόσα πολλά με τόσες λίγες αντιδράσεις. Να ανησυχήσω τώρα ή έχω χρόνο?
-Παππού, τελικά ότι και να γίνει εμείς το πληρώνουμε. Βλέπεις αυξάνετε το ΦΠΑ ,αλλά προστίθεται στις τιμές του προϊόντος οπότε η λογική σκέψη να φορολογηθεί ο έμπορος μετατρέπετε σε φορολόγηση του καταναλωτή, ενώ το κέρδος για τους εμπόρους παραμένει ίδιο.
-Παράλογο ε?
-Ναι .
-Όχι παιδί μου ,Ελληνικό. Δίνεις μια εντολή και αυτή θα φτάσει στον πιο αδύναμο να την εκτελέσει. Θυμάσαι την Ελληνική ταινία με τον Κωνσταντάρα, “Το νου σας ρεμάλια, το νου σας”, που ζήτησε ένα ποτήρι νερό γιατί πνιγόταν και ο μεγαλύτερος γιός έλεγε στον μικρότερο να το φέρει και στο τέλος ζήτησαν από τον πατέρα να σηκωθεί να πάρει μόνος του?
-Ναι ωραία κωμωδία.
-Ακριβώς, κωμωδία είμαστε. Μόνο που τώρα λείπει ένας “Κωνσταντάρας” να σηκωθεί να μας αρχίσει στις σφαλιάρες για να αποκτήσουμε οικογενειακή συνείδηση.
-Κοινωνική συνείδηση, παππού.
-‘Οχι παιδί μου, οικογενειακή συνείδηση. Αυτό λείπει από την Ελλάδα, σταματήσαμε να ενδιαφερόμαστε για τον παιδί μας , για τους γονείς μας, οπότε είναι αδύνατον να δείξουμε ενδιαφέρον για τους άγνωστους συμπολίτες μας. Δεν συμβιώνουμε πλέον, απλώς επιβιώνουμε σε κοινόχρηστους χώρους λίγων ατόμων.
-Δηλαδή όποιος έχει δύναμη, επιβάλλεται.
-Αυτός είναι ο νόμος που υπάρχει σήμερα, ο νόμος του Ισχυρού.
-Τόσα χρόνια ιστορία και γυρίσαμε πάλι στην αρχή.
-Φύγαμε άραγε ποτέ?
-Λες κάποια στιγμή στο σύντομο μέλλον να έρθει ένας “Κωνσταντάρας” να μας σώσει?
-Υπάρχουν και στην εποχή μας, αλλά και αυτοί έχουν μάθει πλέον να σηκώνονται να πίνουν το νερό μόνοι τους.
-Τι πρέπει να κάνουμε για να τους ξυπνήσουμε ώστε να αρχίσουν τις σφαλιάρες?
-Να ευχηθούμε να διψάσουν.
-Δηλαδή?
-Οι άνθρωποι σήμερα, είπαμε, αγωνίζονται για τον εαυτό τους , θα πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν μόνοι τους και είναι ανάγκη να συνεργαστούν πολλοί μαζί, για έναν κοινό σκοπό έστω και αν ο απώτερος αντικειμενικός στόχος είναι το προσωπικό συμφέρον.
-Ενδιαφέρον, για ερμήνευσε το όπως θα το λέγαμε σε μία ελληνική κωμωδία.
-Για να μην κινδυνεύουμε να μας πιάνουν τον ποπό πρέπει να πιαστούμε χέρι χέρι.
-Πώς θα γίνει αυτό?
-Δυστυχώς δεν μπορούμε να το προκαλέσουμε ,απλώς θα καταλήξουμε εκεί.
-Δηλαδή το μέλλον μας, είναι η μοίρα μας.
- Ενδιαφέρον, για ερμήνευσε το όπως θα το έλεγες σε μία ελληνική κωμωδία.
-Για να σταματήσουν να μας πιάνουν τον ποπό πρέπει.. να βαρεθούν.
Ένα πικρό αυθόρμητο γέλιο βγήκε και από τους δύο.