Θυμάμαι όταν ξεκίνησε η ταινία “300”, που αναφέρεται στην μάχη των Θερμοπυλών μέσα απο μια διαφορετική εικαστική και όχι ιστορική σκοπιά , να προβάλλεται στους κινηματογράφους, οι γνώμες του κόσμου είχαν χωριστεί στα δύο. Πλήρη απαξίωση, ανυπέρβλητη τέχνη. Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στην μέση.
Πρόσφατα, μου δόθηκε η ευκαιρία να την ξαναδώ μέσα απο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό και να αναφωνήσω με περίσσια βεβαιότητα οτι λίγες ξένες ταινίες για την Ελλάδα έχουν αιχμαλωτίσει τον ξεπεσμό του πολιτισμού μας με τόση ακρίβεια.
Εξηγούμαι αμέσως. Στην ταινία ο Ξέρξης επιτίθεται με έναν ασύλληπτα μεγάλο σε όγκο στρατό απο σκλάβους και βρίσκεται αντιμέτωπος με ολίγους ελεύθερους, ευτυχισμένους, Σπαρτιάτες που αντιστέκονται χωρίς την έγκριση της πολιτικής εξουσίας. Παρουσιάζει τον άρχοντα του κοινωνικού μεσαίωνα να κερδίζει την υποταγή “φίλων” ικανοποιώντας όνειρα που δεν τους ανήκουν, ενώ λίγοι Σπαρτιάτες να διώχνουν και τους ελάχιστους οταν δεν μπορούν προσφέρουν στον γενικό καλό.
Βλέπω σήμερα, την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών ,υποταγμένους στη μετριότητας τους να κυνηγούν ξένα όνειρα στην αγκαλιά φιλόδοξων εγωκεντρικών εραστών της εξουσίας θυσιάζοντας το μεγαλείο του πεπρωμένου τους. Σταματήσαμε να είμαστε Ελεύθεροι..
Έβλεπες στην ταινία τους Έλληνες πολιτικούς να σχίζουν τα ιμάτια τους με σκοπό να επιβάλλουν την αδράνεια ώστε να αποφύγουν την ένοπλη σύγκρουση στον βωμό της διατήρησης των κεκτημένων και λίγους ελεύθερους, ευτυχισμένους, να βροντοφωνάζουν οτι Ελευθερία είναι το αγαθό της επιλογής και όχι η εξασφάλιση της ιδιοκτησία μας.
Βλέπω σήμερα, αδύναμο, τον πολίτη να αποφεύγει τις συγκρούσεις προσπαθώντας να διατηρήσει όσο γίνεται περισσότερα απο αυτά που με τόσο κόπο κατάκτησε τόσα χρόνια, αδίκως ή δικαίως. Καταλήγει όμως να παρακολουθεί ανήμπορος και το χειρότερο μίζερος, να χάνει λίγο λίγο όλο και περισσότερα. Βαλτώσαμε. Σταματήσαμε να διεκδικούμε.
Η ταινία παρουσιάζει μια μεγάλη αυτοκρατορία ερασιτεχνών να κλυδωνίζεται απο μία χούφτα έμπειρων στρατιωτών που με την θυσία τους συνέβαλαν στην ενότητα και ξεσηκωμό πολλών ελεύθερων και ευτυχισμένων Ελλήνων.
Βλέπω σήμερα μια χούφτα έμπειρων τεχνοκρατών να ελέγχουν μια γενιά αδιάφορων Ελλήνων. Σήμερα δεν έχουμε ενότητα. Σταματήσαμε να είμαστε Έθνος.
Τελειώνοντας η ταινία, επισημαίνει την υπέρτατη τιμή για εκείνη την εποχή μέσα σε μία φράση. “Να μας θυμούνται”. Έτσι η ιστορία μετατρέπεται σε όχημα για ένα καλύτερο μέλλον.
Σήμερα διδασκόμαστε οτι μέσα σε 180 χρόνια ελεύθερης Ελλάδας είναι η τέταρτη φορά που πτωχεύουμε. Τα όνειρα του μέλλοντος μας είναι αλυσοδεμένα στους «εφιάλτες» του παρελθόντος. Σταματήσαμε να δημιουργούμε.
Πέφτοντας οι τίτλοι της ταινίας με εμφανή ιστορική ανακρίβεια αλλά σχεδόν αναμφισβήτητη κοινωνική ταύτιση, με βρίσκουν να ονειροπολώ τον ερχομό έστω και λίγων ελεύθερων και ικανών Ελλήνων που με την θυσία τους θα συμβάλλουν στην έναρξη του αγώνα για την απομάκρυνση του μεσαίωνα που έφερε......
Μια στιγμή! Ποιος είναι ο εχθρός?... Τέλος πάντων, μπορεί η κοινωνία μας να έχει χάσει την ελευθερία της, την ευτυχία της, αλλά όπως λέει και ο Ουίλιαμ Μπλέϊκ, Άγγλος ποιητής, “όταν σκεφτόμαστε κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει τότε οδεύουμε σταθερά προς την τρέλα”.
Το θέμα λοιπόν είναι τι κάνουμε τώρα και οχι τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει. Ο σχεδιασμός του μέλλοντος είναι άραγε κάτι πέρα των δυνατοτήτων μας? Για εκείνους τους 300 σίγουρα δεν ήταν και επιβάλλεται να μην ξεχαστούν ποτέ.
