Αυτή η φίλη η… Κατάθλιψη.

Πώς ξέρεις ότι η λύπη σου είναι στα επίπεδα της κατάθλιψης? Δεν απαντάς ούτε στις ερωτήσεις που θέτεις στον εαυτό σου.
Η ησυχία ήταν ψεύτικη, επιστημονικά φανταστική, ενώ πραγματικά ο θόρυβος της καθημερινότητας έκανε το συνηθισμένο πάρτι του γύρω μας , βάζοντας μας σε ένα χορό που ούτε να παρακολουθήσουμε θέλουμε πλέον. Κάθεσαι αναπαυτικά αφημένος στα χέρια της μοίρας που καθορίζεται από τις πράξεις των άλλων και αναρωτιέσαι πως μπορείς να ξεκινήσεις ένα δικό σου χορό, μια δική σου ζωή, επιλέγοντας τους κανόνες που εσύ θέλεις και όπως λέει και ο καθημερινός κόσμος ,.. και αγαπάς.
Αργά η γρήγορα όμως όλοι μας κάνουμε την ίδια διαπίστωση. Όσο θέλουμε και προσπαθούμε να ζήσουμε μόνοι μας , αυτό ισοδυναμεί με αναγκαστική κατάργηση της συμβίωσης ως έννοια και κατά επέκταση αποσύνθεση της κοινωνίας και των κανόνων. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιήσουμε κανένα από τα απατηλά προσωπικά μας όνειρα και στόχους. Ο δρόμος για το όνειρο είναι , λοιπόν , μονόδρομος. Όλοι για έναν και ένας για όλους.
-Παππού πάλι κοιμάσαι, θα χάσεις τις Ειδήσεις.
-Αυτός είναι ο στόχος μου, ή όπως το βλέπω η σωτηρία μου.
-Βαρέθηκες με τα ίδια και τα ίδια?
-Νομίζω ότι έχω περάσει στο επίπεδο της αδιαφορίας. Όμως η αδιαφορία θα έπρεπε να συνοδεύεται και από αναζήτηση για κάτι καλύτερο οπότε διορθώνω και λέω ότι έχω περάσει στο επίπεδο της αντιπάθειας. Όμως και πάλι η αντιπάθεια θα πρέπει να συνοδεύεται από συναίσθημα, εγρήγορση, οπότε, και είναι η τελευταία διόρθωση μου ,νομίζω ότι έχω περάσει στο επίπεδο της…
-Κατάθλιψης παππού. Αυτό είναι που έχεις, κατάθλιψη, δεν αναζητάς κάτι καλύτερο και ούτε νιώθεις κάποιο συναίσθημα, σωστά?
-Κατάθλιψη? Τι είναι αυτό?
-Και δεν ξέρεις ότι το έχεις, ορίστε η τριάδα της διάγνωσης. Τέλος πάντων, το καλό είναι ότι θεραπεύεται με φάρμακα.
-Και γιατί θέλω να θεραπευτώ?
-Για να αποκτήσεις ενδιαφέρον στη ζωή και να ξαναγίνεις δημιουργικός.
-Παιδί μου στην ηλικία μου η δημιουργικότητα είναι κάτι που θαυμάζεις ως έργο τέχνης κρεμασμένο σε κάποιον τοίχο, ενώ το ενδιαφέρον για την ζωή δεν μπορεί να στο δώσει κανένα φάρμακο αφού η ίδια η ζωή σε οδήγησε σε αυτήν την Κυρία,.. πως την είπες.
-Κατάθλιψη.
-Όνομα και αυτό, τρελός νονός την βάφτισε. Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι ως παρέα είναι ιδανική.
-Δεν μπορείς να μείνεις όμως έτσι, πρέπει κάτι να κάνεις.
-Είναι απαραίτητο?
-Ναι, για μένα. Δεν μπορώ να έρχομαι και να είσαι έτσι αμέτοχος απέναντι στην καθημερινότητα. Έχω ανάγκη την άποψη σου, τις εμπειρίες σου.
-Ορίστε, η άποψη μου είναι να κλείσουμε τα πάντα και να παραμείνουμε κάτω από τον υπέροχο ήλιο μας μέχρι...δεν ξέρω πότε. Όσο για τις εμπειρίες μου να ξέρεις ότι όλοι θέλουν να προχωρούν με τις δικές τους εμπειρίες και αυτό είναι που κάνει την Ιστορία να επαναλαμβάνεται.
-Ωραία, αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται θα καθίσω και εγώ εδώ δίπλα σου και θα …περιμένω…το...τίποτα.
-Μπράβο, το έπιασες το νόημα.
-Παππού ,και αν πεινάσουμε? Ρωτάω γιατί εγώ δεν πρόκειται να σηκωθώ να μαγειρέψω και αν αποκτήσουν όλοι την ίδια στάση ζωής τότε…. εκτός αν και το σώμα υπακούσει και δεν πεινάσει.
-Είναι μια λεπτομέρεια που δεν σκέφτηκα.
-Να λοιπόν που ξεκίνησαν οι πρώτοι κλυδωνισμοί στα θεμέλια της νέας καταθλιπτικής επανάστασης.
-Μη μιλάς, τώρα σκέφτομαι λύσεις.
-Αφού ξεκίνησες να αναζητάς λύσεις κάτσε να σηκωθώ ένα λεπτό.
-Πού πάς?
-Να σου φέρω την εφημερίδα και να πάρω το Laptop για εμένα.
-Ανταρσία!
-Μέχρι να σταματήσει το πνεύμα μας να πεινάει, μέχρι οι ανάγκες μας να υποταγούν στα θέλω μας, μέχρι η φαντασία να αφήσει αυτόν τον μάταιο κόσμο, θα πρέπει να μάθουμε να προσπαθούμε όλοι μαζί για όλους.
-Κατάθλιψη, κατάθλιψη!!
φώναξε ο παππούς όπως όταν αναζητάς βοήθεια απο τον φίλος σου που είναι εκεί κοντά και παρακολουθεί.
-Δεν νομίζω να σε ακούσει παππού.Την σωτηρία σου ως έθνος την κερδίζεις μέσα από την συνεργασία των ανθρώπων και αυτό μας το διδάσκει η ιστορία.
-Μπορώ τουλάχιστον να συνεχίσω να της μιλάω κάπου, κάπου?
-Μέχρι να αλάξουμε στάση ζωής ,αυτό θα γίνετε πολύ συχνότερα από ότι ελπίζεις παππού, πολύ συχνότερα.