Ο απρόσμενος επισκέπτης..ο φόβος.

Όταν ο φόβος σε οδηγεί στην αναζήτηση της αλήθειας αυτό ονομάζεται αφύπνιση.
Όταν ο φόβος σε οδηγεί σε παραποίηση της πραγματικότητας αυτό ονομάζεται πανικός.
-Παππού άκουσες , ο πρώτος φόνος δημοσιογράφου από τρομοκράτες.
-Και οι τρομοκράτες σε παρακμή.
-Γιατί το λες αυτό?
-Αν αποφάσισαν να στείλουν μήνυμα στην εξουσία για ένα καλύτερο μέλλον σκοτώνοντας δημοσιογράφο σημαίνει ότι έχουν ξεμείνει από ελπίδα.
- Οι τρομοκράτες σε ύφεση λοιπόν. Πώς μπορείς να σκοτώνεις έναν άνθρωπο ελπίζοντας ότι θα αλλάξει κάτι. Ο φόβος σε αλλάζει?
-Θυμάσαι τι σου έχω πει ?
-Ναι παππού, ο φόβος δεν σε αλλάζει αλλά σε κάνει πιο προσεχτικό.
-Άρα οι τρομοκράτες ή δεν έχουν καταλάβει την πραγματικότητα, 35 χρόνια τρομοκρατία και η χώρα πτώχευσε, ή ο σκοπός τους δεν είναι το καλύτερο μέλλον αλλά..
-μια προσωπική ικανοποίηση στο παρόν?
-Μπορεί, δεν ξέρω.
-Αυτό δεν είναι τρομοκρατία παππού ,είναι έγκλημα.
-Η τρομοκρατία είναι έγκλημα ,απλώς ιδεολογικά διαφωνείς με το κεφάλαιο και πρακτικά πολεμάς την άδικη διαχείριση του κεφαλαίου από την πλουτοκρατία, μακριά και έξω από τους νόμους του κράτους.
-Αυτό που είδαμε δεν έχει καμία σχέση με ιδεολογία.
-Εξαρτάται. Είδες την στάση των δημοσιογράφων, μέσα στην γενική κατακραυγή υπάρχουν και ψίθυροι για δικαιολογημένη επιλογή του συγκεκριμένου δημοσιογράφου.
-Συνήγοροι των τρομοκρατών?
-Όχι, φοβισμένοι πολίτες που ξαφνικά ένιωσαν ότι δεν είναι στο απυρόβλητο.
-Τώρα ξέρουν πως νιώθει ο κόσμος όταν δεν έχει τον χώρο και τον χρόνο να υπερασπιστεί τον εαυτό του από ανώνυμες φήμες και όχι επώνυμα γεγονότα.
-Τώρα ξέρουν, ότι υπάρχουν κάποιοι νέοι που δεν αφιερώνουν τον αγώνα τους σε ιδεολογικά φυλλάδια και σε κυνήγι μαγισσών, αλλά επιδιώκουν την απονομή μιας αρρωστημένης υποκειμενικής δικαιοσύνης και όχι με απώτερο σκοπό ένα καλύτερο μέλλον.
-Ακούγετε τρομερό να ξέρεις ότι δεν μπορείς να φυλαχτείς.
-Είναι. Βέβαια τότε, εγγονέ, ενεργοποιείτε το ένστικτο της επιβίωσης ,που θα κάνει ότι είναι δυνατόν να σε καθησυχάσει.
-Ακόμα και παραποιώντας την πραγματικότητα?
-Κυρίως με αυτόν τον τρόπο. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν ανήκεις στην κατηγορία αυτών των συμπολιτών –συναδέλφων-στόχων.
-Όπως κάνουμε όλοι οι έλληνες όταν σκοτώνονται μόνο αστυνομικοί ή πολιτικοί, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι δεν είναι δικοί μας και ηρεμούμε.
-Λέγετε… ελπίδα. Αυτή πεθαίνει τελευταία.
-Όχι παππού, λέγετε δειλία και αυτή σκοτώνει την ελπίδα πολύ πριν τους τρομοκράτες.