Μύρισε καλοκαίρι

Όταν η σύλληψη του κλέφτη παύει να είναι στόχος των πράξεων μας αλλά θέμα συζήτησης ,δηλώνεις ως κοινωνία πόσο ανέτοιμη είσαι για την προστασία του δικαίου, όταν όμως επικεντρώνεις όλη την προσοχή, στην αδυναμία σύλληψης του και παύει ο ίδιος, ο κλέφτης ,να είναι το επίκεντρο του κακού και μετατρέπεται στο δικαιολογημένο δράστη μιας αδύναμης αρχούσης τάξης να επιβάλει την δικαιοσύνη ,τότε ως κοινωνία μετατρέπεσαι σε βιομηχανία παραγωγής κλεφτών.
-Παππού ακούω τόσο καιρό για μίζες πολιτικών και για μεγάλα κέρδη ιδιωτικών εταιριών σε βάρος του Ελληνικού κράτους, δηλαδή σε βάρος ΜΟΥ. Αυτό όμως που εγώ δεν καταλαβαίνω είναι γιατί είμαι θυμωμένος, η μάλλον καλύτερα τα ΜΜΕ μου λένε να είμαι θυμωμένος μόνο με τον πολιτικό, συνεργό, της κλοπής του δημοσίου χρήματος, του χρήματος ΜΟΥ και όχι και με τον κλέφτη, δηλαδή την εταιρεία?
-Παιδί μου ,είσαι θυμωμένος με αυτόν που μπορείς να είσαι! Τα ΜΜΕ καταγγέλλουν αυτούς που ΜΠΟΡΟΥΝ να καταγγείλουν. Ποιος θα τα βάλει με ένα γίγαντα του παγκοσμίου εμπορίου? Ο Έλληνας? Ο Έλληνας δημοσιογράφος? Δεν νομίζω.
-Δηλαδή στην ουσία δεν κυνηγώ τον κλέφτη αλλά τον συνεργό του.
-Στην ουσία απλώς…. τρέχεις? Ούτε τον συνεργό θα πιάσεις. Αυτός χρησιμοποιείται από το σύστημα ως δόλωμα, όχι για να πιαστεί το ψάρι αλλά για να την γλιτώσει.
-και το ψάρι άπιαστο και το δόλωμα αφάγωτο.
-και τα λεφτά χαμένα.
-Τελικά τον καλό κλέφτη τον κάνει ο καλός συνεργός. Αυτό είναι επάγγελμα, ΣΥΝΕΡΓΟΣ.
-Όχι όμως με σίγουρο μέλλον.
-Γιατί?
-Κοίτα παιδί μου, ο κλέφτης του δημοσίου χρήματος χρειάζεται οπωσδήποτε ως συνεργό έναν δημόσιο λειτουργό. Όμως με την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, το δημόσιο χρήμα αρχίζει να περνάει στα χέρια ιδιωτών, οπότε η ανάγκη συνεργού αχρηστεύεται και η κατάχρηση του δημόσιου χρήματος χάνει την σημασία του.
-Άρα ο κλέφτης παραμένει κλέφτης και…
-ο μικρός Δαβίδ , Έλληνας πολίτης, μένει μόνος του απέναντι στο Γολιάθ , ιδιωτική εταιρία , να διεκδικήσει το δίκιο του…
-και τα χρήματα του. Δηλαδή το ΔΗΜΟΣΙΟ, χάνει την ιδιότητα του ως εκφραστής της λαϊκής κυριαρχίας.
-Πρώτα του πήραν την αξιοπιστία και μετά απαιτήσαμε να χάσει και την ιδιότητα του.
-Βέβαια ξέρεις την εξέλιξη της ιστορίας. Ο Δαβίδ νικάει.
-Το πρόβλημα είναι ότι την γνωρίζουν και ΑΥΤΟΙ. Τι ποσοστό νίκης θα έδινες στο Δαβίδ αν ο αγώνας επαναλαμβανόταν?
-Όχι πολλές ,αλλά θέλω να ελπίζω.
-Η αλήθεια είναι ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά… αυτό το γνωρίζουν και ΑΥΤΟΙ.
-Τότε θα επαναστατήσω! Θα διεκδικήσω! Θα επανιδρύσω το κράτος.
-Να περάσει όμως πρώτα το καλοκαίρι παιδί μου. Ώστε να τους ξαφνιάσουμε το Φθινόπωρο.
-Με ειρωνεύεσαι αλλά θα δεις- είπε το παιδί φεύγοντας.
-Πού πας- ρώτησε ο παππού δυνατά για να προλάβει την απάντηση.
-Έχω κανονίσει με τα παιδιά για μπάνιο τα λέμε το βράδυ.
-Αυτό το περίμενα ακόμα και ….εγώ.